In memoriam, 17.10.2006

Ik heb deze nacht gedroomd dat ik mijn opa terug zag. Ik zat ergens in een bar, heel gezellig. Komen daar ineens Lydia en opa binnen, met Balder (hun hondje vroeger) op de arm. Ik realiseerde me zelfs in mijn droom dat het niet echt kon zijn, mijn opa is er gewoon niet meer. Maar het voelde zo echt aan, zo echt... Ik heb hem toen nog gezegd: Opa, ik weet dat dit een droom is, dit kan niet. Alsjeblief zeg dat dit een droom is, want ik wil je niet nog eens verliezen.
Ik weet dat veel mensen niet echt waarde hechten aan grootouders. Ik dus wel. Ik ga nog altijd elke vrijdag bij mijn oma slapen. Mijn opa woonde in Kieldrecht, ik zag hem enkel tijdens de vakantie en dan bleef ik daar een paar dagen logeren. Maar de enige persoon met wie ik echt kon praten, praten over de essentiële dingen in het leven, de enige persoon die me uitdaagde om mijn geest te verruimen en over dingen na te denken, dat was hij. Sindsdien heb ik niet veel meer nagedacht. Mensen kennen me niet als denker. Maar ik ben het wel. Ik mis mijn opa gewoon teveel door te denken.
We schaakten ook altijd, hij en ik. Lydia hielp me dan wel als ik vastzat. Ik was amper 10, toen kon ik niet zonder hulp van hem winnen. Hij is het ook die me heeft leren schaken. Met het schaakbord dat hij zelf gemaakt had, bezet met rode en groene halfedelstenen, handgekerfde eikenhouten stukken.
Sindsdien kan ik geen schaakbord meer aanraken zonder helemaal dicht te klappen of zonder dat er tranen opwellen. Dus mijd ik het schaakbord liever.
Ik hoop dat hij ergens is waar hij gelukkig is, dat zijn geest niet verloren is gegaan en dat hij beseft dat ik hem mis, nog altijd, zelfs na al die jaren.
Ik mis je. Kom terug.