Zucht. Het zijn echt rotte dagen, de laatste tijd. De examens zijn voorbij (hoera), maar toch lijkt het alsof school steeds in de weg staat. School gaat voor op alles, ook op mij. Ik snap het, ik snap het volledig. Maar dat wil niet zeggend dat ik daar altijd mee kan leven... I mean, soms eens school laten vallen om me op een onverwacht moment te zeggen: hé schat, ik heb speciaal tijd vrij gemaakt voor jou. Gaan we samen iets doen? It's not that hard, is it? Ik wist van in het begin dat er niet veel vrije tijd over was voor mij, maar toch... Misschien bezie ik het verkeerd en ben ik gewoon van téveel moeite te doen, waardoor het lijkt alsof niemand moeite doet voor mij. Meestal kan ik daarmee leven, maar op dagen als deze weegt het verschil net dat ietsje teveel door en heb ik er genoeg van. Of simpelweg wachten totdat mijn les gedaan is om me dan op te wachten, zodat we nog wat tijd samen hebben, al is het maar een paar minuten. Of eens meegaan naar mijn tramhalte, i.p.v. andersom. Of op valentijn totaal onverwacht voor mijn neus staan met een roos, zelfs een bloem geplukt van een struik die over de tuinmuur hangt maakt mijn dag helemaal goed. Het zijn de kleine dingen die ervoor zorgen dat de grote wat draaglijker zijn...
Ik bedoel, ik gooi heel mijn planning omver zonder daar 2x over te moeten nadenken om bij hem te kunnen zijn, al is het maar voor even. Ik heb zelfs een uur en 3 kwartier staan wachten op hem, ookal was ik er niet zeker van dat hij überhaupt zou komen... Zucht. Ik verwacht teveel, geloof ik. Ik hoop teveel en word dan toch maar weer teleurgesteld. Maar op dagen als deze... It just makes me wanna cry.