Zoveel soorten van verdriet, ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn.

Nog is 't mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de ad'ren van het lijden, niets meer om u mee te verblijden:
enkel mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door wat pijn en groter wordend met de tijd.

Arm, en beschaamd zo arm te zijn.