Q.

Zucht. Waar moet ik beginnen... Ik wil eerst en vooral duidelijk maken dat het niet mijn bedoeling is om de zielige gedumpte uit te hangen. Maar aangezien er toch maar ongeveer 2 mensen dit ooit gaan lezen: who cares.
Jazeker, gedumpt. Ik was zó enorm hard verliefd (ben het nog steeds, maar dat doet nu gewoon pijn) en het gevoel was blijkbaar niet zo wederzijds als ik dacht en hoopte. En dan nog met zo'n cliché: 'Het ligt niet aan u, het ligt aan mij.'
Ik had eerlijk nooit gezegd dat het mij ging overkomen, die oneliner. Ik heb een hele tijd zitten denken wat er nu in godsnaam toch mis is met mij, waarom hij niet meer verliefd was. Wat had ik verkeerd gedaan? Was ik niet lief genoeg, niet knap genoeg, niet slank genoeg, niet slim genoeg, niet grappig genoeg, had ik niet genoeg over voor hem, deed ik niet genoeg moeite? Ik weet het niet, ik weet het nog altijd niet. En het doet echt zo'n pijn, zo verschrikkelijk veel pijn...
Ik wil gewoon in mijn bed kruipen en kunnen slapen, niet uitgeput van het wenen in slaap vallen en een uurtje later terug wakker zijn. Ik wist niet dat het kon, maar dus blijkbaar wel: wakker worden van de pijn in je borst. Wakker worden en niet anders kunnen dan aan hem denken. En ja, daar volgen de tranen dan weer... Ik wil eten maar heb geen honger. En ik probeer me sterk voor te doen, want tonen hoeveel pijn het écht doet, dat is gewoon niet mijn gewoonte. Maar hoe hard ik ook probeer, ik zie er miserabel uit. Mijn ogen zijn rood en gezwollen. Ik moet om de zoveel tijd naar het toilet gaan omdat ik mijn tranen niet meer kan houden. Daar zit ik dan, alleen met mijn gedachten, geluidloos te roepen van de pijn. Ik wou dat ik niks meer voelde. Dat zou het zoveel makkelijker maken.... Maar ik moet erdoor. En ik weet dat het wel terug goed zal komen met mij, ik bedoel, we hebben het hier over mij. Ik kan alles aan.
Maar op dit moment wil ik niks liever dan horen dat het een fout was, dat hij me graag ziet, dat ik een held ben. Ik voel me zo ontroostbaar... En ik heb gelukkig wel goede vrienden en vriendinnen, gelukkig. Anders zou ik de dagen niet doorkomen. Maar het enige dat me kan troosten is hem, bij mij. Wat is er nu toch met mij. Waarom word ik altijd verliefder dan andersom? Waarom word ik in godsnaam verliefd?!
Hoe kan hij het over zijn hart gekregen hebben van zondag nog bij mij te zijn en te doen alsof alles dik in orde was?? Ik denk dat we zelfs nog sex gehad zouden hebben, hadden we gekund zondag. Hoe krijg je dat over je hart? Hoe? Ik snap het niet. Er zijn zoveel dingen dat ik niet snap.
'In een relatie vind ik het belangrijk dat je over alles kan praten.'
Oh ja, dat heb ik gemerkt. Want ik zag totaal wel aankomen dat je me niet meer graag zag. En je hebt daarover gepraat. Tuurlijk.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen nu. Ik wil hem horen, met hem praten. Maar ik zou niet weten wat te zeggen. Ik zou hem willen slaan, maar daar krijg ik dan weer spijt van. Waarom zijn alle jongens klootzakken? Each and every one of them.... En ik dacht echt serieus dat ik een goeie jongen gevonden had, eentje die me niet zou kwetsen. NOT. Hoe heb ik zo naïef kunnen zijn?
I just want the pain to stop.