23:33 by Hélène
You know what love is?
Giving someone the power to fucking destroy you, and trusting them not to,
but realizing in the end that they did.
That's love.
Giving someone the power to fucking destroy you, and trusting them not to,
but realizing in the end that they did.
That's love.
Aftertaste
19:23 by Hélène
First thing you'll say is
"Your heart looks well"
I'll say, "Oh yeah, but
it hurt like hell"
You'll say, "Can't tell"
You'll say, "Don't know how I
drew breath without your smile"
You'll take my scolded mouth
My ache erased
You'll leave your taste
Catch my breath
and find me
Catch my breath
and take me
Feed me, steal me
Replace the aftertaste
You'll catch my fall
from my window's pain
and when I land
You'll say "Chambers beware
I'll put me there"
You'll see my battered skin
And you won't care
You'll treat it like it's
nothing but fair
You'll kiss my prayer
Catch my breath
and find me
Catch my breath
and take me
Feed me, steal me
Replace the aftertaste
You'll say "Don't know how I
drew breath without your smile"
You'll take my scolded mouth
Catch my breath
and find me
Catch my breath
and take me
Feed me, steal me
Replace the aftertaste
Q.
08:29 by Hélène
Zucht. Waar moet ik beginnen... Ik wil eerst en vooral duidelijk maken dat het niet mijn bedoeling is om de zielige gedumpte uit te hangen. Maar aangezien er toch maar ongeveer 2 mensen dit ooit gaan lezen: who cares.
Jazeker, gedumpt. Ik was zó enorm hard verliefd (ben het nog steeds, maar dat doet nu gewoon pijn) en het gevoel was blijkbaar niet zo wederzijds als ik dacht en hoopte. En dan nog met zo'n cliché: 'Het ligt niet aan u, het ligt aan mij.'
Ik had eerlijk nooit gezegd dat het mij ging overkomen, die oneliner. Ik heb een hele tijd zitten denken wat er nu in godsnaam toch mis is met mij, waarom hij niet meer verliefd was. Wat had ik verkeerd gedaan? Was ik niet lief genoeg, niet knap genoeg, niet slank genoeg, niet slim genoeg, niet grappig genoeg, had ik niet genoeg over voor hem, deed ik niet genoeg moeite? Ik weet het niet, ik weet het nog altijd niet. En het doet echt zo'n pijn, zo verschrikkelijk veel pijn...
Ik wil gewoon in mijn bed kruipen en kunnen slapen, niet uitgeput van het wenen in slaap vallen en een uurtje later terug wakker zijn. Ik wist niet dat het kon, maar dus blijkbaar wel: wakker worden van de pijn in je borst. Wakker worden en niet anders kunnen dan aan hem denken. En ja, daar volgen de tranen dan weer... Ik wil eten maar heb geen honger. En ik probeer me sterk voor te doen, want tonen hoeveel pijn het écht doet, dat is gewoon niet mijn gewoonte. Maar hoe hard ik ook probeer, ik zie er miserabel uit. Mijn ogen zijn rood en gezwollen. Ik moet om de zoveel tijd naar het toilet gaan omdat ik mijn tranen niet meer kan houden. Daar zit ik dan, alleen met mijn gedachten, geluidloos te roepen van de pijn. Ik wou dat ik niks meer voelde. Dat zou het zoveel makkelijker maken.... Maar ik moet erdoor. En ik weet dat het wel terug goed zal komen met mij, ik bedoel, we hebben het hier over mij. Ik kan alles aan.
Maar op dit moment wil ik niks liever dan horen dat het een fout was, dat hij me graag ziet, dat ik een held ben. Ik voel me zo ontroostbaar... En ik heb gelukkig wel goede vrienden en vriendinnen, gelukkig. Anders zou ik de dagen niet doorkomen. Maar het enige dat me kan troosten is hem, bij mij. Wat is er nu toch met mij. Waarom word ik altijd verliefder dan andersom? Waarom word ik in godsnaam verliefd?!
Hoe kan hij het over zijn hart gekregen hebben van zondag nog bij mij te zijn en te doen alsof alles dik in orde was?? Ik denk dat we zelfs nog sex gehad zouden hebben, hadden we gekund zondag. Hoe krijg je dat over je hart? Hoe? Ik snap het niet. Er zijn zoveel dingen dat ik niet snap.
'In een relatie vind ik het belangrijk dat je over alles kan praten.'
Oh ja, dat heb ik gemerkt. Want ik zag totaal wel aankomen dat je me niet meer graag zag. En je hebt daarover gepraat. Tuurlijk.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen nu. Ik wil hem horen, met hem praten. Maar ik zou niet weten wat te zeggen. Ik zou hem willen slaan, maar daar krijg ik dan weer spijt van. Waarom zijn alle jongens klootzakken? Each and every one of them.... En ik dacht echt serieus dat ik een goeie jongen gevonden had, eentje die me niet zou kwetsen. NOT. Hoe heb ik zo naïef kunnen zijn?
I just want the pain to stop.
08:09 by Hélène
I am looking for an inspiration
And I think I found it in your heart
It's the kind of thing you get when you're not looking
It's the kind of thing you had from the start
Put me on a ship that is sinking
On a voyage to an untamed land
Take away the freedoms I wanted
I understand
Please, don't take your love away from me
Don't take your love away from me
Please don't take your love away from me
Please don't take your love from me
Please don't take your love from me
Put me inside flesh that is dying
A ghost that wanders without rest
Buried by desires and weakness
I understand
Please, don't take your love away from me
Don't take your love away from me
Please don't take your love from me
Please don't take your love from me...
21:27 by Hélène
Zoveel soorten van verdriet, ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn.
Nog is 't mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de ad'ren van het lijden, niets meer om u mee te verblijden:
enkel mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door wat pijn en groter wordend met de tijd.
Arm, en beschaamd zo arm te zijn.
M. Vasalis
17:48 by Hélène
Zucht. Het zijn echt rotte dagen, de laatste tijd. De examens zijn voorbij (hoera), maar toch lijkt het alsof school steeds in de weg staat. School gaat voor op alles, ook op mij. Ik snap het, ik snap het volledig. Maar dat wil niet zeggend dat ik daar altijd mee kan leven... I mean, soms eens school laten vallen om me op een onverwacht moment te zeggen: hé schat, ik heb speciaal tijd vrij gemaakt voor jou. Gaan we samen iets doen? It's not that hard, is it? Ik wist van in het begin dat er niet veel vrije tijd over was voor mij, maar toch... Misschien bezie ik het verkeerd en ben ik gewoon van téveel moeite te doen, waardoor het lijkt alsof niemand moeite doet voor mij. Meestal kan ik daarmee leven, maar op dagen als deze weegt het verschil net dat ietsje teveel door en heb ik er genoeg van. Of simpelweg wachten totdat mijn les gedaan is om me dan op te wachten, zodat we nog wat tijd samen hebben, al is het maar een paar minuten. Of eens meegaan naar mijn tramhalte, i.p.v. andersom. Of op valentijn totaal onverwacht voor mijn neus staan met een roos, zelfs een bloem geplukt van een struik die over de tuinmuur hangt maakt mijn dag helemaal goed. Het zijn de kleine dingen die ervoor zorgen dat de grote wat draaglijker zijn...
Ik bedoel, ik gooi heel mijn planning omver zonder daar 2x over te moeten nadenken om bij hem te kunnen zijn, al is het maar voor even. Ik heb zelfs een uur en 3 kwartier staan wachten op hem, ookal was ik er niet zeker van dat hij überhaupt zou komen... Zucht. Ik verwacht teveel, geloof ik. Ik hoop teveel en word dan toch maar weer teleurgesteld. Maar op dagen als deze... It just makes me wanna cry.
